Urodził się 28 marca 1913 w Sahuayo w stanie Michoacan.

Gdy w 1926 wybuchło Powstanie Cristero, jego bracia przyłączyli się do wojsk powstańczych. Mimo sprzeciwu matki Józef został na własną prośbę wcielony do grupy powstańczej. Powierzono mu obowiązki noszenia sztandaru. Powstańcy ochrzcili go imieniem Tarsycjusza, starożytnego męczennika, który będąc jeszcze dzieckiem, został zabity, broniąc Eucharystii przed profanacją.W czasie potyczki z wojskami federalnymi 25 stycznia 1928 został zabity koń przywódcy powstańców. Józef użyczył mu swojego, by ten mógł ratować się ucieczką. Podczas odwrotu zatrzymano grupę powstańców, wśród nich Józefa. 7 lutego młodego powstańca odprowadzono do rodzinnej miejscowości i uwięziono w kościele parafialnym, sprofanowanym i zdewastowanym przez wojska federalne. Miejscowy radny Rafael Picazo zaproponował Józefowi dwie możliwości w celu uniknięcia kary śmierci: wpłatę 5000 pesos lub dobrowolne wstąpienie do państwowej szkoły wojskowej. Józef odmówił.

W prowizorycznym więzieniu zatrzymano go do 10 lutego 1928 r. Nocą z 7 na 8 lutego napisał do rodziców: „Moja kochana mamo, zostałem schwytany podczas dzisiejszej bitwy. Myślę o chwili, kiedy przyjdzie mi umrzeć. Nic to jednak, Mamo. Powinnaś zgodzić się z wolą Pana Boga. Umieram szczęśliwy u boku Naszego Pana. Nie chcę, żebyś się martwiła moją śmiercią. Powiedz raczej moim braciom, bo poszli w ślady najmłodszego spośród nas, tak wypełnisz wolę Bożą. Odwagi! Udziel mi swego błogosławieństwa razem z błogosławieństwem ojca. Pozdrów wszystkich ostatni raz. Otrzymacie serce Waszego syna, który Was oboje kocha i chciałby zobaczyć Was jeszcze przed śmiercią”. 

W dniu wykonania kary śmierci Józefowi przecięto skórę na stopach i zmuszono go, by doszedł krwawiąc na cmentarz. Kazano mu stanąć nad fosą, gdzie miało upaść jego ciało. Pchnięto go nożem i znowu zmuszano do wyrzeknięcia się wiary. Józef krzyknął „Viva Cristo Rey!” (hisz. Niech żyje Chrystus Król!) i poprosił by go rozstrzelano. Kapitan, zdenerwowany odwagą i zachowaniem chłopca, zastrzelił go z własnego pistoletu. Przewróciwszy się, Józef zakreślił własną krwią znak krzyża na ziemi i umarł. 

Beatyfikował go papież Benedykt XVI 20 listopada 2005 roku w grupie trzynastu męczenników meksykańskich. 16 października 2016, podczas uroczystej mszy świętej na placu Świętego Piotra w Watykanie, bł. Józef Sánchez del Río wraz z sześcioma innymi błogosławionymi, został przez papieża Franciszka ogłoszony świętym.

Agnieszka Rzymianka pochodziła z rodziny szlacheckiej, ale zdecydowanie opierała się by poślubić któregoś z zalotników, twierdząc, że miejsce w jej sercu jest już zajęte. Rozzłościła w ten sposób swych adoratorów, którzy oskarżyli ją o zabronione praktyki chrześcijańskie, w związku z czym prefekt Semproniusz, którego syn został przez nią oddalony przez odmowę zaślubin, skazał Agnieszkę na śmierć. Materiały źródłowe mówią o tym, że ponieważ prawo rzymskie zakazywało zabijania dziewic,  zaprowadzono Agnieszkę do domu uciech cielesnych. Mężczyźni tymczasem nie byli zainteresowani, ze względu na fakt, iż dziewczyna była nieprzystępna. Podawany jest w źródłach na dowód jeden przypadek młodego mężczyzny, niejako zuchwałego, który chcąc się do niej zbliżyć, został oślepiony mocami chroniącymi Agnieszkę. Wobec tego złożono ją na specjalnym stosie, jednak drewno nie chciało się palić. Wówczas to wreszcie głównodowodzący oddziału egzekucyjnego zdecydował o ścięciu Agnieszki, co powiodło się.

Agnieszka Rzymianka zginęła zatem śmiercią męczeńską. Podawana jest w źródłach data jej śmierci – 21 styczeń. Miejscem natomiast jej śmierci była droga Nomentańska. Przy tej drodze bowiem był niegdyś stadion słynnego Domicjana, na którym to właśnie święta miała zginąć. Ku jej czci zbudowano tam później kościół, a nad jej grobem bazylikę. Przy wejściu natomiast do katakumb św. Agnieszki Rzymianki złożono jej relikwie.